Perth
17 okt. 2012
🇦🇺
vanuit Australië
Zoals iedereen ondertussen wel gemerkt heeft, ben ik waardeloos slecht in
regelmatig een blog updaten. Maargoed, als je in een dagboek van mij zou kijken, zie je ook gaten van maanden, dus ik denk ook niet dat er heel veel verandering in gaat komen!
Ondertussen ben ik al weer bijna 3 a 4 weken terug van mijn vakantie in Gnalaroo. Echt, ik heb er geen moment spijt van dat ik mijn examen voor mijn rijbewijs heb laten schieten
voor deze vakantie. Mijn rijbewijs stond namelijk geplant op 8 september, en dan waren ze al lang en breed op vakantie.. Het waren de meest rustgevende mooie fantastische weken die ik kon bedenken!
Elke dag dobberen in zee, mountainbiken tussen de kangaroes, kajaken met Lexi tussen mijn benen en allemaal mensen ontmoeten die je graag van alles vertellen over Australië. Ook heb ik in die drie
weken daar Mark en Nina goed leren kennen en we merkte dan ook dat het ontzettend goed tussen ons drieën gaat.
Nu ben ik al weer helemaal gesetteld in Perth. We groeien steeds meer naar elkaar toe, en ik kan goede gesprekken met ze voeren. Gisteren had ik mijn eerste huilbui sinds ik hier
ben. Op dat moment kon ik gewoon naar Nina toe lopen, een knuffel krijgen en even vertellen wat me zo verdrietig maakte. Niks aan de hand trouwens hoor! Gewoon even een dipje van toch wel je
familie en vrienden missen. Hoe leuk het hier ook is, hoeveel nieuwe mensen ik ook ontmoet, je bent toch enorm aan het loskomen van thuis. Je bent een heel nieuw leven aan het opbouwen. Soms zou je
gewoon weer even bij je eigen ouders op de bank willen ploffen. Maar goed, het is fijn om te merken dat ik me zodanig thuis hier voel, dat ik net zoveel deel met Mark en Nina als dat ik thuis met
mijn ouders zou doen. (Oké mam, met jou kan ik natuurlijk altijd nog het beste praten van iedereen haha)
Ik heb mezelf deze drie weken enorm in de diepte gegooid. Spontaan met allemaal mensen afgesproken, logeerpartijtjes gehad, uiteten geweest met nieuwe meiden, avonden
doorgebracht in barren. Het komt erop neer dat ik gemiddeld nog maar 2 avonden in de week thuis ben. Dit is voor mij een hele omslag. Normaal was ik twee avonden weg van huis haha. Het is ook
heerlijk dat ik van Nina en Mark gewoon mensen mag uitnodigen voor het eten, movienight of een logeerpartijtje. Zoals ik het maar vraag, mag en kan bijna alles! Ik heb nog nooit zoveel mensen leren
kennen in z'n korte tijd, maar ik geniet ervan! Je leert echt wel sociaal te worden hier! Overdag pas ik een beetje op Lexi, onderneem ik wat actiefs zoals fietsen of hardlopen en 's avonds is het
de tijd om wat te ondernemen met andere meiden.
De afgelopen week was er één vol met overwinningen. Mijn fietstocht van 100 km door de bergen had ik overleefd. Stiekem had ik verwacht dat ik het al eerder zou opgeven, maar
nee, ik ging door tot het bittere einde. En bitter was het einde haha. Sinds mijn jaar van chronische vermoeidheid heb ik eigenlijk nooit meer écht geprobeerd lichamelijk zoiets op te bouwen,
lichamelijk tot zoiets in staat te zijn, maar.. het is gelukt! Ik moet wel zeggen dat ik me in tijden niet zo moe lichamelijk heb gevoeld voor een week tijd, maar het was het dubbel en dwars waard.
Dat is voor mij toch wel de downside van al deze nieuwe dingen ondernemen, het kost me veel energie en ik voel me vaker meer vermoeid in mijn lichaam. Niet alleen door het meer actief bezig zijn
maar vooral ook door alle nieuwe indrukken en mensen. Ach, je past je erop aan. Ik heb nu een standaard rust uurtje op het midden van de dag om even bij te tanken. Je moet met chronische
vermoeidheid in je lichaam goed naar jezelf luisteren, maar soms is het gewoon erg verleidelijk om net iets teveel te ondernemen.
Nadat ik dit stukje had geschreven ben ik met Mark erop uit gegaan om even een klein rondje om het meer te fietsen. Jammer genoeg heb ik duidelijk een teken gekregen dat ik toch
iets meer gas moet terug nemen. Toch wel toevallig hoe je net op je blog loopt te schrijven dat je meer naar jezelf moet luisteren en dat je vervolgens het teken krijgt dat je het ook werkelijk
moet doen. Ik ben onderuit gevolgen op een glad stukje weg en daarbij de binnenkant van mijn bovenbeen opgehaald. Zodanig dat ik er hechtingen in nodig had. Gelukkig was ik met Mark en die heeft
gelijk geregeld dat Nina me op kwam pikken en hij heeft mij zelf thuis weer dicht gehecht. Handig z'n eerste hulp dokter in huis! Ik heb geen idee hoe ik het voor elkaar gekregen heb om mezelf
precies daar te verwonden, maar ik ben er erg happy mee. Het trekt enorm, schuurt als een gek en doet behoorlijk pijn. Eens kijken hoe lang het gaat duren voordat ik daarmee weer op de fiets kan
stappen. Volgens Mark duurt het wel even. Toch ook wel even een dipje hier in het gezin omdat we volgende week op vakantie gaan waarbij we mee gaan doen aan mountainbike racen. Lijkt er dus toch op
dat ik niet kan deelnemen!
Nou, dat waren genoeg negatieve berichten voor nu! Eigenlijk ben ik gewoon vol aan het genieten van mijn tijd hier. Behalve wat meer vermoeid zijn en mijn ongelukje op de fiets,
gaat alles super goed. Ik heb bij één iemand die ik ontmoet heb echt al het gevoel dat dat een hele goede vriendin gaat worden, dus dat is super. Toch leuk als je zo iemand ontmoet ver van
huis.
Wat ook heerlijk is, is dat Nina en Mark een boot hebben. Wat is het fantastisch om hier op het water te zijn wanneer je een warme dag hebt! Helder blauw water, zeeleeuwen die om
je heen zwemmen, lexi die het heerlijk vind om met je samen het water in te duiken of om te gaan kajaken. Australia is voor mij 1 groot paradijs! Daarnaast heb ik ook eindelijk een plek gevonden
waar ik elke donderdagavond heerlijk een potje kan hockeyen. Top!
Ik zeg, voorlopig kom ik nog niet naar huis, hahaha.
Reacties
Reacties
17 okt. 2012, 18:06
Mooi beschreven. Indrukwekkend. Btw wat bedoel je met hockeyen op donderdag?
18 okt. 2012, 04:21
Ik kan in een mix team elke donderdag avond een potje spelen!
{{ reactie.post_date.date | formatDate('DD MMM YYYY HH:mm') }}
Reageer
Laat een reactie achter!
De volgende fout is opgetreden
- {{ error }}
Je reactie is opgeslagen!
